Rimbaldi

Milo Rimbaldi je rođen 1444. godine u gradu na severu Italije, Parmi. Do svoje dvanaeste godine je obrazovan od strane tadašnjeg Vespertini reda gdje je naučio osnove matematike, arhitekture i umetnosti. Za vreme mnogih putovanja na relaciji Parma – Rim, do 18 godine je upoznao mnogo važnih ličnosti italijanskog života, između ostalog i Aleksandra, kardinala Rimske Katoličke Crkve. Sa 16 godina je napravi svoje prve crteže o dizajnu tranzistora. Sa 18 godina napušta redovnu službu u Vespertini redu te počinje istraživati mnoge sfere ljudskog života. Upoznaje se sa fizikom, hemijom, biologijom, medicinom i mnogim drugim naukama.

No ono najvažnije za taj period bili su Rambaldijevi snovi o bliskoj budućnosti koje je u početku ignorisao jer ih je smatrao produktom podsvesnog. Verovao je da u snovima vlada ljudska psiha koja koristi to vreme kada je čovek u izmenjenom stanju svesti da vrši neku vrstu podsvesnih psihičkih rasprava. Međutim, prvobitni snovi koji su se odnosili na bezazlene događaje iz bliske budućnosti, prerastaju u mnogo ozbiljnije i opasnije snove o budućnosti, ponekad čak i stolećima ispred njegovog vremena. U početku je samo mali broj ljudi znao za te čudne snove među kojima je bio i kardinal Aleksandar kome je glavni cilj bio da se domogne svete stolice tadašnje politički moćne Rimo – Katoličke Crkve.

Sa 19 godina Rambaldi dobija posao kao privatni arhitekt, konsultant i prorok za kardinala Alexandra. Alexandar sa velikom pažnjom prati Rambaldijev rad, posebno njegove proročke rukopise. Rambaldiju to i nije puno smetalo, naprotiv, on je za vreme boravka u službi kardinala Alexandra, 1463 – 1492, stvorio svoja najveća dela od kojih je ponekad i Alexandru zastajao dah. Pored svih zastrašujućih stvari koje je video, kardinal potiče Rambaldijev rad dajući mu finansijsku pomoć za otvaranje nekoliko radionica širom Italije u kojima bi mogao provesti neke od svojih teorija u delo. No već od 1470 godine Claudio Vespertini počinje stavljati cenzuru na Rambaldijev rad i udaljavati ga od javnosti. Pored mnoštva rukopisa koje je kardinal video, Rambaldi je čuvao još jednu pozamašnu zbirku rukopisa čiji je sadržaj delio sa članovima svoga reda, kojeg je jednostavno nazvao „Magični red Rambaldija“. Glavni slogan reda bio je „Iz oka u ruku“ i svi članovi su nosili na levoj ruci specifični znak članstva Magičnog reda Rambaldija () koji u njegovim kasnijim radovima dobija svoje pravo značenje. Red je po, Rambaldijevoj želji, radio u tajnosti. Bavili su se istraživanjem raznih sfera ljudskog života, a sam red je bio sastavljen od izuzetno inteligentnih ljudi tadašnjeg italijanskog života. Pored istraživanja nauke, sledbenici su takođe radili na skrivanju artefakta za Rambaldijevu zagonetku poznatu pod imenom „Sfera života“.

Prema predanju današnjih sledbenika, Rambaldi je svo svoje znanje sakrio u nekoliko desetina artefakta širom sveta. Do 1492, godine do koje je Rambaldi bio u službi kardinala Alexandra, Rambaldi je preputovao celi svijet, uključujući i Ameriku, koja je iste godine bila i otkrivena. Povratkom s putovanja iz Novog sveta 1492, Rambaldija dočekuje velika vest. Tadašnja Rimo – Katolička Crkva je izabrala kardinala Alexandra za novog Papu. Tako Rambaldi nastavlja raditi u službi Pape Alexandra VI. Ohrabren dosadašnjom slobodom govora pred Alexandrom, Rambaldi otkriva svoju novu revolucionarnu ideju, ali ovaj put ne pred Alexandrom nasamo nego na bazilici Svetog Petra u Rimu.

Pred krcatom bazilikom Rambaldi objavljuje da bi nauka ubrzo mogla biti u stanju da približi ljudima fenomen „Boga“. To izaziva opštu paniku među katoličkim sveštenstvom i saziva se hitno zasedanje kardinala da bi se raspravilo o tom problemu.

Neki su bili otvoreni za nove ideje, dok su se neki sećali legende o Vavilonskoj kuli i tadašnjem gnevu Boga na ljude. Zbog jakog pritiska kardinala na Alexandra on, bojeći se za svoju stolicu, naređuje spaljivanje svih njegovih radionica širom Italije te ga izbacuje iz službe. Ubrzo posle toga nekoliko izdajnika iz Magičnog reda Rambaldija objavljuju neke od apokalipstičkih stranica Rambaldija. To izaziva opću paniku i strah u Italiji te Archdeacon Claudio Vespertini, predstavnik Vespertini reda, naređuje progon Rambaldija te zabranu upotrebe njegova imena u celoj Italiji kao i brisanje svega vezanog za ime Milo Giacomo Rambaldi iz svih crkvenih spisa i popisa stanovništva.

Prognan iz Italije 1492, Rambaldi se zajedno sa svojim sledbenicima i nekolicinom rukopisa seli na daleki istok. Njegovo odredište je bilo Nepal, tada malo naselje na planinskom vijencu. Svoje poslednje četiri godine života, 1492 – 1496, Rambaldi provodi pisajući poslednje rukopise „Sfere života“.

Prema predanju radni nazivi stranica bili su „Il Mehnemi“ ili Blizanci. Prema drugim izvorima govori se da su oni čuvari velike tajne, možda čak i konačne tajne za celu Sferu života. Bilo kako bilo, mesta za špekulacije je mnogo jer nikada nije pronađen nijedan rukopis koji datira iz perioda od 1492 do 1496.

O mestu gdje je Rambaldi pokopan kao i o njegovim posmrtnim ostacima se jako malo zna. Zna se jedino da je poslednje godine proveo u Nepalu i tu trag prestaje. Monasi oba današnja reda, u Italiji i Nepalu, ne odaju nikakve informacije o tome osim da je umro u zimu 1496. Ubrzo posle Rambaldijeve smrti, 1503, otkrivena je druga tajna radionica u San Lazaru koju su agenti Vatikana razorili i odneli sve važne spise. Tokom 16 veka pojavili su se mnogi tragovi Rambaldijevog enigmatičkog rada na različitim mestima u Italiji, Francuskoj, delom Istočne Evrope i Sovjetskom Savezu kao i u muzejskom skladištu u Waterbury, Connecticut (1921). Sam sadržaj većine ovih stranica ostaje nejasan do današnjeg dana, a nadahnuo je neke od impresivnih falsifikatora. Mnogi od njegovih rukopisa i crteža su napisani na različitim jezicima koji potiču iz Italije, Demotički hibridi koji bi kasnije bili specijalno pomešani u exkluzivnu mešavinu simbola (pre – masonic cipher encryptions).

Rambaldi je zaštitio sve svoje radove sa vodenim žigom poznatim kao „oko“ Rambaldija, koji se vidi golim okom kada se posmatra pod ultra - ljubičastim svetlom. Materijal na kome je pisao, bio je ručno rađen od jedinstvenog polimera pod nazivom Fiber (sličnom koži luka), koji je izuzetno otporan na faktor vremena. Njegov vodeni žig () je dosad jedini test originalnosti protiv mnoštva falsifikata i duplikata koji se sve više pojavljuju. Do sada je poznato oko 120 falsifikata od ukupnih 22 poznata rukopisa i crteža.

Rukopisi koji upućuju na Rambaldijeve crteže i učenja, posebno su bili poznati i aktivni za vreme vladavine Trećeg Rajha, tokom Hitlerove paranoidne opsesije za okultnim i teoretskim znanjem. 1988. godine, neki od jako starih Rambaldijevih rukopisa, pohranjenih u privatnu kolekciju u Brazilu, pod ultra – violetnim svetlom su pokazali dijagrame za prenosne vokalne komunikatore koji su sinonimi za današnje mobilne telefone.

U martu 2001. godine Olgi K. Krystovnich, ruski istoričar i kriptograf, bivši direktor klasifikacija KDir, otkriva jedan od Rambaldijevih najranijih rukopisa, ca 1460, pohranjen u privatnu kolekciju u Madridu. U tom rukopisu se nalaze crteži za protutip i sva kompoziciona svojstva za današnji tranzistor.

Rambaldi i njegova dela ostaju zaboravljena, mnogo toga je uništeno, ali još uvijek ostaje zagonetka o tome koliko je on zapravo stranica polimera ispunio i ostavio nam kao nasleđe za vrijeme od 54 godine svoga života...

 I šta sad, gde je kvaka?

Ako nije na vratima, možda je u TV seriji Alias!