Kafica

SAD želi Srbiju u NATO-u! 
EU pod svoje okrilje!
Rusija je ima u energetskim planovima!
A Turska bi da je vrati u okvire Otomanske imperije!
Ko je za kafu?

Milunka

U našem narodu su solunci sinonim za predane rodoljube, postojane stradalnike i hrabre ratnike. Drugim rečima, to su proslavljeni veterani našeg slobodarstva. U tome, naravno, nisu zaostajale ni žene-solunci, a među njima se naročito isticala tiha i neustrašiva Milunka Savić. Rođena 1888. godine u selu Koprivnici kod Raške, Milunka Savić se u Balkanskim ratovima 1912. i 1913. godine borila kao dobrovoljac. U dobrovoljačku jedinicu je primljena zahvaljujući lukavstvu - odsekavši kosu, stavivši šajkaču i preobučena u muškarca. U sastavu Drinske divizije je, između ostalog, učestvovala u borbama oko opsednutog Skadra (zauzet 22. aprila 1913. godine) i u Bregalničkoj bici (30. juna do 8. jula 1913. godine). Na Bregalnici je dobila kaplarski čin i prvu medalju za hrabrost. No tu je ranjena i u bolnici je otkriveno da je - žena.

U Prvom svetskom ratu se Milunka Savić naročito istakla kao bombaš u Kolubarskoj bici. Tu je, za višestruko herojstvo, dobila Karađorđevu zvezdu sa mačevima. Premda je prilikom povlačenja srpske vojske 1915. godine teško ranjena, ona je, preneta kroz Albaniju, dospela na Krf i, posle lečenja i oporavka u Bizerti, ponovo staje u prve borbene redove srpske vojske, u kojoj se i danas ističe hrabrošću. U bici na Crnoj reci zarobila je 23 bugarska vojnika... Dobila je mnoga, i najviša, odlikovanja, među kojima i dva Francuska ordena Legije časti i medalju "Miloš Obilić". 

Umrla je u Beogradu 5. oktobra 1973. godine, zapostavljena, kao i svi solunci. Ali njenu legendu ne može ništa da zatamni.

Orijent

Ako se okrenete ka zapadu, gubite orijentir!
Orijent je termin koji opisuje vezanost za blisko, srednjo i daleko istočne države. “Orijentalan” se u zapadu koristi kao termin za opisivanje ljudi, kultura i dobara orijentalnog sveta. Termin dolazi od latinske riječi o r i e n s, što znači sunce izlazi na istoku.
Orijent je, u geografskom smislu, sve istočno od Evrope. Međutim, naziv orijent, kao i druga geografska određenja ne znače isto za sve nauke i sve vizure. Razumevanje geografskog prostora zavisi i sa koje se geografske dužine-širine drugi prostor gleda.
Naučnici prave razliku između naučne discipline koja se naziva orijentalna filologija i šireg pojma orijentalistika. Prva se bavi samo filologijom, odnosno jezikom i književnošću, a onim što se zove civilizacija, u najširem smislu, bavi se orijentalistika. Ona obuhvata arabistiku, turkologiju i iranistiku.
Orijentalistika je relativno mlada naučna disciplina, nastala u 17. veku u Evropi. Ona se bavi proučavanjem ( azijskog ) istoka i to prvenstveno proučavanjem azijskih filologija, a potom religija i kultura. Azija danas ima preko 30 zemalja i mnogo više jezika. Od Turske na Bliskom Istoku do Japana na Dalekom Istoku smestilo se mnogo kultura i mnogo ljudskog iskustva i lepote. Zbog toga mnogi vrše podelu širokog polja orijentalistike na bliskoistočnu, centralnu i dalekoistočnu.
 Međutim, ostaje pitanje šta u ovim podelama i složenosti učiniti sa velikom i značajnom Indijom, kao kolevkom indo-evropskih naroda i jezika?
Orijentalizam je ( kvazi ) nauka, koja je rezultat politike i moćnih interesnih grupa.
I sad, kad čujete nadobudnog omladinca da studira orijentalistiku, ne budite fascinirani.
To samo cool zvuči.

Fekalistika

Homoseksualnost se u pojedinim srednjoškolskim udžbenicima psihologije u Srbiji ili svodi na “poremećen odnos hormona” ili pominje posle zoofilije i nekrofilije, oblika ponašanja koji su u svim klasifikacijama svrstani u psihičke poremećaje.
 Leleee! 
Kad to otkriše intelektualni dupebrižnici, okupiraše naslovne strane, boldirano, krupnofontovski.
Te, nije europejski, nije svecki, sram da nas bude.
Sine, čuvaj glavu!
Još mi odzvanja vapaj babe Sofije, dok uplakana maše drhtavom rukom i ispraća vojnika.
Beše to vreme dok je glava još na ceni bila.
Danas, uplakane majke kradomice, da europejci nekim slučajem ne načuju, sinovima na rastanku, u uvo šapuću kako dupe da sačuvaju!
E sad, ako se baš mladome vojniku i omakne, pa glavu sačuva a za ostale delove tela malo nepažljiv bude, ima bar šanse da europejac postane.
Ranije, čudom sam se čudio što svi koji pa makar i pogled bace preko granice, bar tr puta dnevno se tuširaju.
Bolest neka, mislio sam.
Gde se taj narod toliko zaprlja po belom svetu?!
Konačno sam shvatio...
Ne izlazim ni na ulicu posle sumraka. Čekam da svane.
Ako baš moram, biram stranu.
Bacim kovanicu, ovu novu europejsku i biram dupe – pismo.
Za pismo sam.
Ps.
Al’, Europa je Evropa!
Fekalna Unija…
Menjam lastiš na gaćama. Udaram učkur.
Na mrtvački čvor!

Zippo

Od svih načina da se upali vatra, najlepši je upaljač Zippo. Ako su kremen i benzin kvalitetni, a upaljač čist, dovoljno je četvrt kruga točkićem: izleteće iskra koja je „u kremen očajala" čuće se mala – ali ubedljiva – eksplozija i zaplamsaće vesela vatrica koju vetar ne gasi tek tako. Kad se vatra upotrebi – za paljenje cigarete, komšijine kuće ili fitilja za eksploziv – proces se završava trijumfalnim „klap", kad se poklopac zatvori. Ta tri zvuka: „klik", kad ga otvorite; „kre-paf", kad ga kresnete i „klap", kad ga zatvorite moraju da privuku pažnju svakog vlasnika Zippo upaljača u okolini.

Upaljač Zippo stvoren je 1932. godine kao uzor jednostavnosti, efikasnosti i dobrog dizajna. To je plehana kutijica sa poklopcem na šarci u kojoj je smešten prost mehanizam: rezervoar sa vatom iz koga izlazi fitilj, vetrobran i točkić za kresanje. Tokom ovih šezdeset godina pretrpeo je manja poboljšanja: šarke su 1936. smeštene unutar kutije, a lepo su bile spolja (lakše za popravku); iste godine prešlo se na izvlačenje kutije umesto dotadašnjeg varenja dna; 1937. poklopac je zaobljen u današnji oblik, a negde pedesetih godina unutrašnji mehanizam počinje da se proizvodi od nerđajućeg čelika. Dve glavne prednosti upaljača Zippo ugrađene su u njega od početka: fitilj od azbestnih vlakana koji je večit (ako se pazi) i držač kremena od specijalne legure koja se nikada ne deformiše. Sa inženjerske tačke gledišta, Zippo ima samo jednu manu: šarku poklopca (ništa nije savršeno, kao što je poznato). Naime, šarka je utvrđena za poklopac i kutiju po jednom tačkom električnog vara koji hoće da popusti; u tom slučaju fabrika (kao i za sve drugo) daje večitu garanciju.

Postoje dva osnovna oblika upaljača Zippo – obični i „damski" – i bezbroj spoljnih ukrasa i finiša. Materijal za kutiju u principu je mesing – ako SAD nisu u većem ratu: onda je, kao od 1943. do 1945. i od 1951. do 1953. (Koreja) čelični lim, jer im mesing treba za čaure. Ratni upaljači su dragocena retkost i spolja su presvučeni pečenim (mat) nitrolakom. Prvi zlatni (14 karata) Zippo upaljači pojavili su se još 1939, od 1946. do 1951. bili su od legure nikla i srebra, da bi se kasnije pojavile i verzije sa zlatom i srebrom punjenim gravirima (1955), od solidnog zlata ponovo (1960) i od solidnog srebra (oko 1975). Spoljni finiš ima nebrojeno mnogo obloga, sličica i aplikacija. Uostalom, svako ko naruči 50 ili više komada od fabrike ima značajan popust pri graviranju bilo čega na svaki od tih upaljača, a kad su količine veće, to ide i besplatno. Oružane snage SAD su po tradiciji glavni naručilac na veliko i jedva da ima jedinice koja nema svoj upaljač sa amblemom i tekstom. Jedan od najlepših, i ređih primeraka, jeste čuveni „sajgonski MACV" upaljač koji je akreditovanim novinarima delila Služba za informisanje Komande za vojnu pomoć u Vijetnamu: na jednoj strani imao je kartu Indokine, a 17. paralela (DMZ, ili granica Severa i Juga) išla je linijom na kojoj se spajaju poklopac i kutija – dole zeleno, gore crveno. Inače, dno upaljača ima oznake (crtice) koje ne označavaju „snagu vetra u Boforima" , kao što deca u Beogradu misle, već godinu proizvodnje .

Čeka nas kameno doba, ali imamo Zipo upaljače.